en-us-Μελίτα Τόκα-Καραχάλου  

Εμείς

Θα ΄ρθεί η στιγμή που σαν σκιά αστραπής
θα φυσήξει ο άνεμος της τιμωρίας
κι οι ένοχοι θα πληρώσουν.
Το βεβαιώνει η ευθεία τροχιά της Ιστορίας.
Από του χρόνου την καρδιά
που ηχεί μέσα στον εμπαιγμό της ατέλειωτης αθλιότητας
θα φυτρώσει το αγαθό της λύτρωσης,
σ' αυτόν τον τόπο τον αιώνιο,
στα συστατικά του περιελάμβανε
τόπους μελλοντικούς,
σ' αυτόν τον τόπο που ο ήλιος του
μέσα απ' τα αποκαΐδια του ανατέλλει.

«Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο δολοφόνος,
συγχέει τους νεκρούς με τους ζωντανούς»*
από την καταρράκωσή του το φως,
θα ξαναγεννηθεί όμοια με τη συγκίνηση
που φτεροκοπά μέσα στον εκτυφλωτικό ήλιο.
Οι ψυχές μας θ' απλωθούνε σαν τη θάλασσα,
όπως όταν από μιαν αυγή αργόσυρτη
γεννιέται η αγάπη,
εμείς, τα πλάσματα της θύελλας.

Επειδή οι άνθρωποι έχουν ανάγκη
να σμίγουν μεταξύ τους στο καφενείο ή στην ταβέρνα
για να ζεσταθεί η ψυχή τους,
ν' αφουγκράζονται την αλήθεια,
να βρίσκουν τη δύναμη να παλεύουν,
να ελπίζουν ν' αλλάξουνε τον κόσμο.
Από τη δίνη της παραπλάνησης
από το κατακάθι της λάσπης
θ' αναστηθούμε.

16/8/2014
11΄το πρωί

*«Η τελευταία νύχτα», ποίηση και αλήθεια, Paul Eluard (1942)

Από την ποιητική συλλογή Με τη ματιά του Κούρου, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2016