Ποιητής

Πόσο βαθὺ κι ασήμαντο συνάμα,
της Ζωής και της Τέχνης σου το δράμα,
σ᾿ ένα παιχνίδι μάταιο και γελοίο,
του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!
Μέρα-νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,
πως, πρέπει, μεταξύ των, να τις πλέξεις
και πως, μαζί, να σμίξεις κάποιους ήχους,
ώστε να κλείσεις τ᾿ Όνειρο σε στίχους!
Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,
να πλάσεις απ᾿ τη θλίψη σου αρμονία

και να τη πλάσεις μ᾿ όλους σου τους τρόπους,
για να τη ξαναδώσεις στους ανθρώπους!
Μήτε κι αληθινὰ που ξέρω πράμα
πιο θλιβερό, απ᾿ του πόνου σου το δράμα,

του Πόνου αυτού, που στέργει για κλουβί του,
το χώρο ενὸς ανθρώπινου αλφαβήτου!

Κι αφού, σα τα μικρὰ παιδάκια, παίξεις,
τόσο καιρό, με ρίμες και με λέξεις

κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,
χαμένος, όλος, μεσ᾿ στις αναμνήσεις,

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις
κι ερθ᾿ η στιγμὴ να σκύψεις, να μη σκύψεις,

μα παίρνοντας μαζὶ το θησαυρό σου,
το Γολγοθά σου ανέβα και σταυρώσου!