en-us-Στίχοι του φρενοκομείου, ένα ποίημα του Γεωργίου Βιζυηνού

Μέσ᾿ στα στήθια η συμφορὰ
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ᾿ ένα μνήμα!

Σαν μ᾿ αρπάχθηκε η χαρὰ
που εχαιρόμουν μια φορὰ
έτσι σε μίαν ώρα...
μεσ᾿ σ᾿ αυτὴν την χώρα
όλα άλλαξαν τώρα!

Κι᾿ απὸ τότε που θρηνώ
το ξανθὸ και γαλανὸ
και ουράνιο φως μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμὸς του κόσμου.

Μεσ᾿ στα στήθια η συμφορὰ
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ᾿ ένα μνήμα ...

Τον σταυρὸ τον αψηλὸ
αγκαλιά, γλυκοφιλώ
το μυριάκριβο όνομά της,
κι᾿ απ᾿ τα χώματά της

η φωνή της η χρυσὴ
με καλεί «έλα και συ
δίπλα στο ξανθὸ παιδί σου
και κοιμήσου!»