en-us-Συνέντευξη με τον συγγραφέα Δημήτρη Μίγγα

«..ο σύγχρονος άνθρωπος πολιτεύεται και χρησιμοποιεί την τεχνολογία του εθελοτυφλώντας και αγνοώντας πως τις περισσότερες φορές πριονίζει το κλαδί στο οποίο βρίσκεται»

Επιμέλεια:

Βασιλική Β.Παππά

vpappa@cultmagz.com

Ο Δημήτρης Μίγγας σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση ως καθηγητής. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1999 με το βιβλίο «Των κεκοιμημένων» με το οποίο τιμήθηκε από το περιοδικό «Διαβάζω». Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά και στα σερβικά.

Β.Π.: Εκ βαθέων λοιπόν, κ. Μίγγα. Πού γεννηθήκατε; Ποιους θεωρείτε δασκάλους σας, ανθρώπους που σας στιγμάτισαν;

Δ.Μ.: Γεννήθηκα σ' ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι του Ιονίου, στη Μαραθούπολη Μεσσηνίας. Ο πρώτος άνθρωπος που με βοήθησε να αντικρίζω και να προσπαθώ να εξηγήσω τι γινόταν γύρω μου ήταν μια θεία, που έπαιξε τον ρόλο παππού και γιαγιάς τους οποίους ελάχιστα γνώρισα. Επόμενοι δάσκαλοί μου υπήρξαν κάποιοι συγγραφείς μέσα από τα βιβλία τους.

Β.Π.: Είστε μαθηματικός. Ποιο ρόλο παίζει για σας η τάξη, η διδασκαλία, αλλά και ποιο οι μαθητές σας;

Δ.Μ.: Πλέον είμαι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Το επάγγελμα του καθηγητή δεν το επέλεξα. Προσπάθησα, ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια να ανταποκριθώ και να βοηθήσω όσα παιδιά έτυχε να είναι μαθητές μου.

Β.Π.: Ποιες είναι οι χαρές και ποιες οι δυσκολίες που συναντήσατε σε όλα αυτά τα χρόνια αυτής της μακρόχρονης διαδρομής; Θυμάστε κάποια στιγμή από την καριέρα σας κατά την οποία να έχετε βρεθεί σε εξαιρετικά δυσάρεστη θέση;

Δ.Μ.: Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές που αντιμετωπίζει ένας δάσκαλος κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής θητείας του. Όλα όμως αυτά τα χρόνια δυσκολευόμουν, επειδή ήμουν υποχρεωμένος να ασκώ ένα επάγγελμα το οποίο δεν με ενθουσίαζε, αλλά από την άλλη όφειλα να καταβάλω κάθε προσπάθεια για να φέρω εις πέρας ένα δύσκολο και απαιτητικό λειτούργημα.

Β.Π.: Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη συγγραφή; Ποιες οι πρώτες επιρροές σας;

Δ.Μ.: Έγγραφα από μικρός. Σκάρωνα στίχους άτεχνους και μεγαλόστομα πεζά. Η Οδύσσεια του Ομήρου είναι το βιβλίο που με επηρέασε και με συντροφεύει από τα εφηβικά μου χρόνια.Το διάβασα πρώτη φορά διασκευασμένο στα Κλασσικά εικονογραφημένα, αργότερα από μεταφράσεις, στο τέλος με τη βοήθεια λεξικών και βοηθημάτων από το πρωτότυπο. Αργότερα, όταν συναντήθηκα με τα κείμενα του Παπαδιαμάντη, προβληματίστηκα και γοητεύτηκα.

Β.Π.: Πώς συνδυάζεται η συγγραφή με τη σταδιοδρομία του δασκάλου;

Δ.Μ.: Στη δική μου περίπτωση δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι συνδυάζεται. Τα χρόνια που ήμουν δάσκαλος η ζωή μου ήταν χωρισμένη στα δύο, σε εκείνη του εκπαιδευτικού και στην άλλη, του γραφιά.

Β.Π.: Ποιοι είναι οι λογοτέχνες που σας ευαισθητοποίησαν;

Δ.Μ.: Αναφέρω κάποιους από αυτούς: Όμηρος, Θερβάντες, Παπαδιαμάντης, Τσέχωφ, Μπόρχες.

Β.Π.: Πολλοί άνθρωποι φαντάζονται τους συγγραφείς κλεισμένους στον εαυτό τους. Είναι αλήθεια αυτό ή πρόκειται για άλλο ένα στερεότυπο;

Δ.Μ.: Όπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, ορισμένοι συγγραφείς από χαρακτήρα κλείνονται στον εαυτό τους και άλλοι όχι. Ωστόσο είναι φυσικό ένας που γράφει να έχει την ανάγκη να απομονωθεί κάποιες ώρες, ώστε να ασχοληθεί με τα κείμενα και τα διαβάσματά του.

Β.Π.: Κατά τη γνώμη σας ποιο είναι το πιο υπερεκτιμημένο από τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης ζωής στον 21ο αιώνα;

Δ.Μ.: Δεν είμαι σίγουρος αν αυτά που θεωρούμε πλεονεκτήματα της σύγχρονης ζωής είναι όλα αθώα. Εκείνο που πιστεύω είναι πως ο σύγχρονος άνθρωπος πολιτεύεται και χρησιμοποιεί την τεχνολογία του εθελοτυφλώντας και αγνοώντας πως τις περισσότερες φορές πριονίζει το κλαδί στο οποίο βρίσκεται.

Β.Π.: Ο σχεδιαστής Ντέιβιντ Λόιντ έχει πει ότι: "ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο ανακαλύπτοντας τρόπους για να ξεφύγουμε από τα προβλήματά μας παρά για να τα λύνουμε". Γιατί πιστεύτε ότι γίνεται αυτό;

Δ.Μ.: Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να παρακάμψουν τα προβλήματά τους, υπάρχουν όμως και αυτοί που καταπιάνονται με τη λύση τους. Είναι θέμα νοοτροπίας, χαρακτήρα, κουλτούρας και τρόπου αντιμετώπισης της ζωής.

Β.Π.: Κοιτώντας προς το αύριο, μετά από όλα όσα έχετε κάνει, ποιο είναι το όνειρο που ακόμα δεν έχετε εκπληρώσει;

Δ.Μ.: Να ζήσω μόνο όσα χρόνια θα είμαι όρθιος, υγιής και χρήσιμος για τους ανθρώπους που αγαπώ.