Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Κορμπόβου

της Βασιλικής Β. Παππά*

Η μονή Κορμπόβου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι κτισμένη πάνω σε απόκρημνη τοποθεσία υψ. 100μ. περίπου λίγο έξω από το χωριό Λαγκαδιά (πρώην Κόρμποβο) στην νότια άκρη των Αντιχασίων, σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από τα Τρίκαλα. Η μονή ήταν ανδρική αλλά από το 1972 ως σήμερα λειτουργεί ως γυναικεία.

Η ονομασία Κόρμποβο, φαίνεται περισσότερο να είναι σλαβική και πιθανώς να δόθηκε τον 14ο αιώνα, τότε δηλ. που οι Σέρβοι είχαν καταλάβει τη Θεσσαλία και όλες τις γύρω περιοχές κατά μία ετυμολογία σημαίνει Μαυροβούνι και κατ' άλλη απότομος βράχος.

• Ίδρυση της μονής

Ελάχιστες είναι οι γραπτές μαρτυρίες που ρίχνουν κάποιο φως στην ιστορία της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Κορμπόβου. Στο μοναστήρι δε βρέθηκε ούτε ένα έγγραφο, από το οποίο θα μπορούσε κανείς να αντλήσει μερικές πληροφορίες.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτές, το Μοναστήρι ανάγεται στα Βυζαντινά χρόνια. Στο υπ' αριθ. 16, μηνός Μαρτίου 1336 Χρυσόβουλο, που εξέδωσε ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ΄ ο Παλαιολόγος υπέρ της Ι. Μονής Αγίου Γεωργίου Ζαβλαντίων, μετά από σχετική αίτηση του ηγουμένου της, ιερομονάχου Μακαρίου, το Κόρμποβο παρέχεται στην Ι.Μ. Ζαβλαντίων (σημερινό Παλαιόπυργο) ως μετόχι. Φαίνεται δηλαδή από το σχετικό κείμενο, ότι κατ' αρχάς το Κόρμποβο κτίσθηκε σαν μετοχιακό ναϊδριο του Αγίου Γεωργίου και ότι ανεξαρτητοποιήθηκε αργότερα.

Στον υπ' αριθ. 32 κώδικα της Μονής Δουσίκου που είναι «παρρησία» δηλ. κατάλογος ονομάτων προς μνημόνευση περιέχεται και το μοναστήρι του Κορμπόβου με τα ονόματα του Αμβροσίου Ιερομονάχου και Κοσμά Ιερομονάχου.

Ο υπ' αριθ. 60 κώδικας της ίδιας Μονής που χρονολογείται το 1855, αναφέρει ονομαστικώς το μοναστήρι.

Ο Ιερομόναχος Αρσένιος της Μονής υπήρξε φωτεινή παρουσία. Δόθηκε ολόψυχα στο μοναστήρι. Μόνος του άνοιξε το μονοπάτι που ανεβάζει από τη βρύση του «Καλόγερου» στο μοναστήρι και το δρόμο που οδηγεί προς Αρδάνι και Πλάτανο. Μόνος του επίσης έκτισε τον μανδρότοιχο που περιβάλλει το κτήμα.

Το 1926 το μοναστήρι βρισκόταν υπό την εξάρτηση της Ι. Μονής Βυτουμά και αργότερα περιήλθε στη Μονή Αγίας Τριάδος Μετεώρων.

Στα χρόνια της κατοχής το μοναστήρι το κατέλαβαν οι αντάρτες, το έκαμαν ορμητήριό τους και κυριολεκτικά το ερήμωσαν. Έκτοτε παρέμεινε εγκαταλελειμμένο.

Το 1972 στο ερειπωμένο μοναστήρι εγκαταστάθηκε νέα γυναικεία αδελφότητα μοναχών. Έτσι ανασυγκροτήθηκε και διανύει ήδη περίοδο πνευματικής ακμής.

• Το παλαιό μοναστήρι

Η αρχική θέση της Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου δεν ήταν η σημερινή, αλλά εκεί όπου σήμερα βρίσκεται ο μικρός ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Πάνω στα βράχια διακρίνονται τα ερείπια του παλαιού μοναστηριού. Κατά την παράδοση εκεί πάνω σε μια εσοχή βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας της Κορμποβίτισσας. Δεξιότερα από τα σημερινά ερείπια υπάρχου δυο-τρεις σπηλιές, που απ' ότι φαίνεται χρησιμοποιήθηκαν σαν ασκηταριά. Στο άνοιγμα της μιας σπηλιάς είναι κτισμένο ένα είδος εδράνου, που αποτελεί μία ένδειξη, ότι κάποτε φιλοξένησε μοναχούς.

• Ο ναός της Μεταμορφώσεως

Ο ναός της Μεταμορφώσεως βρίσκεται στη νότια πλευρά του βράχου και έξω από τον περίβολο της σημερινής Μονής. Ο ναός είναι μονόχωρος με τρούλλο, του 1649/1650 στεγασμένος με κεραμίδια.

Ο ναός εσωτερικά ήταν ολόκληρος αγιογραφημένος, με βυζαντινές αγιογραφίες. Οι περισσότερες διατηρούνται ακόμη σε καλή κατάσταση. Σε πολλές όμως η υγρασία προκάλεσε την αλλοίωση των χρωμάτων και μερικές έχουν καταστραφεί εντελώς.

Στο εσωτερικό υπέρθυρο μια επιγραφή μας δίδει τις παρακάτω πληροφορίες: Ο ναός της Μεταμορφώσεως περατώθηκε το 1650. Η χρηματική δαπάνη ήταν των κτιτόρων μοναχών Τιμοθέου, Θεωνά, Συμεών, Γρηγορίου, Λαυρεντίου και του ιερομονάχου Αββακούμ.

Η επιγραφή έχει ως εξής:

ΕΤΕΛΕΙΩΘΗ Ο ΘΙΟΣ ΚΕ ΠΑΝΣΕΠΤΟΣ ΝΑΟΣ

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΗCΟΥ

ΧΟΥ ΔΗΑ ΣΗΝΔΡΟΜΗC ΚΟΠΟΥ ΥΡ ΚΕ αιξώδου

ΤΟΝ ΤΙΜΗΟΤΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΥΛΑΒΕΣΤΑΤΩΝ ΗΜΩΝ

ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ Θεωνα Μοναχου

ΑΒΑΚΟΥΜ ιερομονάχου ΣΙΜΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΓΡΙΓΟΡΗ Μοναχου Λαβρεντίου Μοναχου

Ετους ΖΡΝΗ (=1650)

Στον τρούλο εικονίζεται ο παντοκράτορας που δορυφορείται από τους αγγέλους και στα τέσσερα σφαιρικά τρίγωνα οι ευαγγελιστές. Η διάταξη των παραστάσεων γίνεται σε ζώνες:

Η επιφάνεια του Ν. τοίχου δεξιά του ναού καλύπτεται από τρεις ζώνες. Η πρώτη ζώνη επάνω αποτελείται από τις παραστάσεις της Υπαπαντής, της Βαπτίσεως και της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Η δεύτερη ζώνη αποτελείται από τις παραστάσεις της Πεντηκοστής, του Γενεσίου και της Αποκεφαλίσεως του Τιμίου Προδρόμου, της φιλοξενίας του Αβραάμ και του Γενεσίου της Θεοτόκου. Η Τρίτη σειρά κάτω από τις ολόσωμες μορφές του Τιμίου Προδρόμου, των αγίων Δημητρίου, Νέστορος, Ευσταθίου του Πλακίδα, Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου, Κοσμά, Δαμιανού και Παντελεήμονος.

Οι παραστάσεις του Β. τοίχου του ναού αριστερά είναι πολύ δυσδιάκριτες από τη φθορά που έχουν υποστεί. Η δυτική πλευρά καλύπτεται κυρίως από τα Εισόδια, την Κοίμηση της Θεοτόκου καθώς και από τον Ιερό Νιπτήρα.

Πολύ καλά διατηρούνται οι αγιογραφίες του Ιερού Βήματος. Στο τεταρτοσφαίριο της κόγχης δεσπόζει η σεμνή μορφή της Πλατυτέρας με το πολύπτυχο βασιλικό ένδυμα. Τα πανάγια χέρια της είναι υψωμένα σε στάση δέησης για όλο τον κόσμο. Ο Κύριος εικονίζεται στους κόλπους της μέσα σε κύκλο. Κάτω από την Πλατυτέρα, τέσσερις από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας περιβάλλουν το ιερό θυσιαστήριο: Ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Αθανάσιος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Το δεξιό μέρος του βήματος καταλαμβάνουν οι άγιες μορφές των ιεραρχών: Σιλβέστρου Ρώμης, Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, Νικολάου Μύρων, Κυρίλλου Αλεξανδρείας και Αχιλλείου Λαρίσης. Το αριστερό μέρος του βήματος καταλαμβάνουν οι μορφές των αγίων: Ιγνατίου του Θεοφόρου, Γρηγορίου Νεοκαισαρείας του Θαυματουργού, Βλασίου, Πέτρου Αλεξανδρείας (που ερωτά τον Κύριο με τον σχισμένο χιτώνα: «Τίς σου τόν Χιτωνα Σωτερ διειλε;» και παίρνει την απάντηση «Ουτος ο παγκάκιστος Αρειος Πέτρε»), Μητροφάνους Κωνσταντινουπόλεως και Ιωσήφ Θεσσαλονίκης. Σε ολόκληρο το θόλο του Βήματος εκτείνεται η παράσταση της Αναλήψεως του Κυρίου.

Το τέμπλο είναι απλό με αβαθές σκάλισμα και εν μέρει επιχρυσωμένο. Τα βημόθυρα και ο Εσταυρωμένος μεταφέρθηκαν προ ετών στην Ιερά Μητρόπολη και κοσμούν το Μουσείο της. Οι εικόνες του είναι γλυκύτατες στην έκφραση, περισσότερο του Χριστού, της Θεοτόκου και του αγίου Αθανασίου. Σήμερα ο ναός της Μεταμορφώσεως είναι παρεκκλήσι του γυναικείου μοναστηριού.

• Το μοναστηριακό συγκρότημα

Από τον χώρο της παλαιάς Μονής, ένα ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί στο καινούργιο μοναστήρι της Παναγίας. Φαίνεται πως όταν η αδελφότητα άρχισε να αυξάνει σε αριθμό και δεν αρκούσε ο χώρος της παλαιάς Μονής, αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει και να εγκατασταθεί στη σημερινή θέση, όπου υπάρχει μεγαλύτερη ευρυχωρία. Η μετακόμιση αυτή σύμφωνα με την κτιτορική επιγραφή πρέπει να έγινε οπωσδήποτε στα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνος, τότε δηλ. που κτίσθηκε και το καθολικό του μοναστηριού. Σήμερα με την εγκατάσταση της νέας αδελφότητας το μοναστήρι απόκτησε καινούρια όψη.

Μία εντοιχισμένη επιγραφή πάνω αριστερά της εισόδου μας πληροφορεί:

«1926 Μαρτίου 29

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ»

Ο Μελέτιος όταν κατασκεύασε την είσοδο του μοναστηριού ήταν ηγούμενος της Μονής Γκούρας. Η ηγουμενία του Μελετίου Καρανίκα διήρκεσε από το 1879-1938. Ο Μελέτιος ήταν ένθερμος πατριώτης και αγωνιστής. Εργάστηκε για την οργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα στη Θεσσαλία και πρόσφερε πολλά. Ο Μελέτιος ήταν ευαίσθητος σε θέματα παιδείας. Ενδιαφερόταν για τη μόρφωση των παιδιών και βοηθούσε ηθικά και υλικά τους νέους. Μετά από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τον τουρκικό ζυγό ο ηγούμενος Μελέτιος επιδόθηκε στο φιλανθρωπικό έργο για να βοηθήσει όλους τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.

Δεξιά της εισόδου υψώνεται το κωδωνοστάσιο της Μονής. Λίγο δεξιότερα υπήρχε η παλαιά είσοδος, μια χαμηλή ξύλινη θύρα. Σήμερα έχει αντικατασταθεί με μια κρήνη. Μπαίνοντας στην αυλή μπροστά υψώνεται το Καθολικό με τον ψηλό, βυζαντινό τρούλο ερυθρού χρώματος. Στο βάθος βρίσκεται η δυτική πτέρυγα με το μαγειρείο, την τράπεζα και τα κελιά των μοναχών.

Στη βορειοδυτική γωνία το παλαιό ηγουμενείο έχει ανακαινισθεί και χρησιμοποιείται σαν χώρος φιλοξενίας των προσκυνητών. Στη βορεινή πτέρυγα, τη θέση του παλαιού τεράστιου φούρνου έχουν πάρει τα εργαστήρια της αδελφότητας. Η παλαιά τράπεζα έχει μετατραπεί σε ένα ευρύχωρο αρχονταρίκι, και στη θέση του παλαιού μαγειρείου υψώθηκε ένα διώροφο κτίριο. Κάτω υπάρχει η έκθεση των εργοχείρων και επάνω το «δεσποτικό» με το «παπαδικό», για την εξυπηρέτηση του ιερέα κάθε φορά που έρχεται στο μοναστήρι για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.

Το Καθολικό

Το Καθολικό κατέχει το κέντρο της αυλής και δεσπόζει σ' όλο το μοναστήρι. Είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και ανήκει στην κατηγορία του τρίκογχου ναού.

Η είσοδος είναι λίθινη και καμπυλωτή, διακοσμημένη με γλυπτή άμπελο. Στο επάνω μέρος υπάρχει η εξής επιγραφή:

ΠΟΙΩ ΤΗΝ ΣΗΜΕΙΩΣΙΝ ΤΩΝ ΚΕΡΩΝ ΟΠΟΥ

ΑΝΕΚΟΔΟΜΙΘΗ Ο ΘΙΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ

ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΑΡΧΙΑΕΡΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΩ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΩ ΚΙΡΙΟΥ

ΚΙΡΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΕ ΙΓΟΥΜΕΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΩ

ΠΑΝΟΣΙΟΤΑΤΩ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΚΕ ΤΩ ΣΙΝ

ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΩΝ

αωθ΄ (=1809) Μαϊου α΄.

Σύμφωνα με την επιγραφή το καθολικό περατώθηκε την 1η Μαϊου του 1809 επί αρχιερατείας Γαβριήλ[2] και όταν ηγούμενος ήταν ο Αμβρόσιος.

Ο νάρθηκας είναι αρκετά ευρύχωρος με θόλο χωρίς αγιογραφίες. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν δύο προσκυνητάρια με τις εικόνες της Θεοτόκου και του αγίου Νεκταρίου αντίστοιχα. Δύο πύλες οδηγούν στον κυρίως ναό. Η κεντρική είναι αρκετά ευρύχωρη, ενώ η αριστερή στενή και χαμηλή. Ο τρούλος στηρίζεται σε τέσσερις κίονες. Στον ελκυστήρα που ενώνει τους δύο μπροστινούς κίονες αναγράφεται με βυζαντινή γραφή ένα απόσπασμα από τροπάριο της ακολουθίας των εγκαινίων.

«Τουτον τόν οικον ο Πατήρ ωκοδόμησε

Τουτον τόν οικον ο Υιός εστερέωσε

Τουτον τόν οικον τό Αγιον Πνευμα εγκαινίασε

Τριάς Αγία δόξα Σοι».

Ο κυρίως ναός φαίνεται πως δεν αγιογραφήθηκε ολόκληρος. Ιστορήθηκαν μόνο ο Παντοκράτορας στον τρούλο, οι Ευαγγελιστές στα τέσσερα σφαιρικά τρίγωνα και στη δυτική πλευρά, επάνω από την κεντρική πύλη, η Κοίμηση της Θεοτόκου. Οι αγιογραφίες είναι λαϊκής τεχνοτροπίας.

Οι μορφές του Παντοκράτορα και των Ευαγγελιστών μόλις διακρίνονται, διότι η υγρασία έχει ολοκληρώσει το καταστρεπτικό διαβρωτικό της έργο. Η παράσταση της Κοιμήσεως είναι αρκετά ευδιάκριτη. Οι Απόστολοι γεμάτοι δέος έχουν συναθροιστεί γύρω από το Πανάγιο σκήνωμα της Θεομήτορος μετά την εναέριο μεταφορά της επάνω στα σύννεφα από τα πέρατα της οικουμένης.

Το τέμπλο

Μία γλυπτή χρονολογία του τέμπλου μας πληροφορεί ότι κατασκευάσθηκε το 1838. Υψώνεται μέχρι την οροφή καταλήγοντας σ' ένα Εσταυρωμένο και είναι διακοσμημένο με παραστάσεις πολύ λεπτής εργασίας που έχουν μια φυσικότητα. Κλήματα με φύλλα και σταφύλια, που ραμφίζουν χαριτωμένα πουλιά, άνθη και κλαδίσκοι που ελίσσονται και συμπλέκονται μεταξύ τους, δράκοντες με ανοικτά στόματα, φίδια και λέοντες σε ζωηρές κινήσεις και πλήθος άλλων ζώων και φυτών καλύπτουν ολόκληρη την επιφάνειά του. Στα θωράκια παριστάνονται τρία αγιογραφικά θέματα, η παράβαση των πρωτοπλάστων, η έξωσή τους από τον Παράδεισο και η αποκεφάλιση του Τιμίου Προδρόμου. Επίσης και η πολύ συνηθισμένη στα τέμπλα σύνθεση του πελεκάνου που ζωοποιεί με το αίμα του τους δηλητηριασμένους από δάγκωμα φιδιού νεοσσούς του.

Έργα της ίδιας καλλιτεχνικής αξίας είναι και το δεξιό προσκυνητάρι με την εικόνα της Κοιμήσεως γεμάτη αφιερώματα καθώς και ο επισκοπικός θρόνος. Αριστερά του προσκυνηταρίου είναι τοποθετημένες δύο λειψανοθήκες με λείψανα αγίων. Το αριστερό προσκυνητάρι φέρει την εικόνα της Μεταμορφώσεως. Τα αναλόγια είναι διακοσμημένα με ψηφίδες από φίλντισι.

Οι εικόνες του τέμπλου και ιδιαίτερα του Κυρίου, της Θεοτόκου, του Τιμίου Προδρόμου και της Μεταμορφώσεως έχουν γαλήνια και νηφάλια έκφραση, και φέρουν χρονολογία 1782. Η εικόνα της Κοιμήσεως φέρει την επιγραφή:

«Ιστορήθη η παρουσα εικών της Κοιμήσεως της Υπεραγίας

Θεοτόκου καί αειπαρθένου Μαρίας διά συνδρομης καί εξόδων

του κυρ Παπαπαναγιώτου από χωρίου Ζαβλάντια Αωθ΄» (=1809).

Δυσανάγνωστη είναι η επιγραφή επάνω από την εικόνα των Αγίων Πάντων αριστερά της Κοιμήσεως.

Το Άγιο Βήμα είναι κατάγραφο από αγιογραφίες που διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση και είναι της ίδιας τεχνοτροπίας με τις αγιογραφίες του κυρίως ναού.

Στο τεταρτοσφαίριο της κόγχης επάνω δεσπόζει μεγαλόπρεπα η μορφή της Πλατυτέρας των Ουρανών. Κάτω οι Άγιοι Ιεράρχες Γρηγόριος ο Διάλογος - πάπας Ρώμης, Νικόλαος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος και Αθανάσιος Αλεξανδρείας τελούν με διάχυτη την ειρήνη στα πρόσωπά τους την αναίμαχτη θυσία.

Στο θόλο επάνω από την πρόθεση εικονίζεται ο Χριστός σαν βασιλεύς των βασιλευόντων με αρχιερατική στολή σε κύκλο δόξης, περιστοιχισμένος από τα Σεραφείμ. Τη θέση των τριγώνων του θόλου καταλαμβάνουν τα τέσσερα πρώτα εωθινά, και κάτω από τα εωθινά ιστορείται η Θεία Λειτουργία των Αγγέλων.

Ο Χριστός σαν Αρχιερεύς ευλογεί τους Αγγέλους και τους προπέμπει για να τους δεχθεί στην αριστερή πλευρά. Προπορεύεται Άγγελος με στολή διακόνου κρατώντας εισοδικό και θυμιάζοντας τον Επιτάφιο που φέρεται στους ώμους Αγγέλων. Ακολουθεί άλλος Άγγελος κρατώντας στην κεφαλή του τον Αμνό και κατόπιν άλλος με το Άγιο Ποτήριο. Πάνω από την πομπή πετούν εξαπτέρυγα που ψάλλουν το «Αγιος, Αγιος...».

Δίπλα από την πρόθεση ιστορούνται οι άγιοι διάκονοι Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας και Ρωμανός ο Μελωδός έτοιμοι να βοηθήσουν τον λειτουργό στην προετοιμασία του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

Στην κόγχη του νιπτήρος ο δίκαιος, αγενεαλόγητος τύπος του Χριστού, Μελχισεδέκ και πιο αριστερά το γνωστό όραμα του αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας με το σχισμένο χιτώνα του Χριστού.

Τον θόλο πάνω από το διακονικό καλύπτει η μορφή του Χριστού, που εδώ εικονίζεται σαν Μεγάλης βουλής Άγγελος. Κατόπιν τέσσερα υπόλοιπα εωθινά και η υποδοχή της πομπής της θείας Λειτουργίας από τον Αρχιερέα Χριστό.

Στη δεξιά πλευρά κάτω, ιστορούνται ολόσωμοι οι Θεσσαλοί άγιοι Ιεράρχες Αχίλλειος Λαρίσης, Βησσαρίων Λαρίσης, κτίτωρ της Μονής Δουσίκου, Σεραφείμ Φαναρίου και Οικουμένιος Τρίκκης.

Αριστερά του Διακονικού παριστάνεται ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος στη στιγμή του μαρτυρίου του. Δυο λιοντάρια έχουν ριχθεί πάνω του και μπήγουν με λύσσα τα δόντια τους στους ώμους του να τον καταξεσχίσουν. Αυτός ατάραχος, ειρηνικός πλημμυρισμένος από θεία ευφροσύνη τα βλέπει σαν τους μεγαλύτερους ευεργέτες του. Η καρδιά του φλέγεται από την θεία αγάπη και επιθυμεί το γρηγορότερον «τό αναλυσαι καί σύν Χριστω ειναι».

Το παρεκκλήσιο του Γενεσίου Ιωάννου του Προδρόμου

Οικοδομήθηκε το 1982 στη ΝΑ πτέρυγα των κελιών του μοναστηριού. Είναι μονόκλιτος με τρούλο και δύο μικρούς χορούς Αγιορειτικού τύπου. Το τέμπλο είναι σύγχρονο ξυλόγλυπτο, έργο του Δημητρίου Νταλανίκα του Ευθυμίου, από τη Λαγκαδιά Τρικάλων.

Κειμήλια

Στο μοναστήρι υπάρχουν δύο λειψανοθήκες με λείψανα αγίων. Η μία περιέχει μικρά τεμάχια λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου, του αγίου Χαραλάμπους, του αγίου Παντελεήμονος και του αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτου. Η άλλη οκτάγωνη αργυροχρυσωμένη διακοσμημένη με πολύ λεπτές ανάγλυφες παραστάσεις περιέχει τεμάχια λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Γεωργίου, του αγίου Παντελεήμονος και του αγίου Χαραλάμπους, σιαγόνα αγίου Βησσαρίωνος κ.ά.

Διακονήματα

Η αδελφότητα διαθέτει:

• Αγιογραφείο. Ασχολούνται με τη Βυζαντινή Αγιογραφία.
• Ιερορραφείο. Στους αργαλειούς υφαίνονται υφάσματα για άμφια, κουρτίνες κλπ.
• Υφαντική Κρητικής Τέχνης.
• Χρυσοκέντημα.
• Πλεκτήριο.
• Φιλοξενία.

Ιδιοκτησία της Μονής

Στην καταγραφή των κτημάτων, που έγινε επί Αλή πασά το 1816, το μοναστήρι είχε 93 στρέμματα και 8 βέργες κτήματα.

Σήμερα η μονή διαθέτει:

• ένα μύλο
• ένα περιβόλι επτά (7) στρεμμάτων
• ο περίβολος της μονής 4 στρέμματα
• ψιλή κυριότητα 2500 στρεμμάτων. Μετά την απαλλοτρίωση και τον αναδασμό του 1926 και τη διανομή του 1930 μένουν στο μοναστήρι 2500 στρέμματα υποτυπώδους δασοσκεπούς εκτάσεως αλλά σ΄αυτά έχουν το δικαίωμα νομής και ξυλεύσεως οι κάτοικοι του οικισμού Λαγκαδιάς ή Κορμπόβου.

* Η Βασιλική Β. Παππά είναι Msc, MA Θεολόγος με εξειδίκευση στην Εκκλησιαστική Ιστορία, τη Χριστιανική Ηθική και την Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

Πηγές

Κώδικα Μονής Δουσίκου, αρ. 32. 

Κώδικα Μονής Δουσίκου, αρ. 60. 

Ελληνόγλωσση Βιβλιογραφία

Γκαγκάτσιου, Ν., Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Γκούρας, Έκδοση Ιεράς Μονής, 1987.

 Δημητρακόπουλου, Φ.Α., «Παλαιογραφικά και Μεταβυζαντινά Β΄ (Δύο προθέσεις της μονής Κορμπόβου - Συνοπτική αναγραφή των χειρογράφων της ιεράς μονής Δουσίκου)», Τρικαλινά 3 (1983)

Θεοπίστης Μοναχής, Θεμελιωμένο στο βράχο το μοναστήρι της Παναγίας του Κορμπόβου Τρικάλων, (έκδ. Ι.Μ. Κορμπόβου) 1979.

Καλούσιου ,Δ., «Τρικαλινά Σύμμεικτα (ΣΤ΄)», Τρικαλινά 13 (1993) 194-195.

Ξενόγλωσση

 Bee (Βέη), N.A., Serbisch Byzantinische, urkunden, des Meteoronklosters, Berlin-Wilmers Dorf.