Μαρία Ρουσάκη: "Ο χρόνος κλείνει πληγές αν είμαστε πρόθυμοι να τον αφήσουμε"

Συνέντευξη με τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Μαρία Ρουσάκη

Επιμέλεια:

Βασιλική Β. Παππά

vpappa@cultmagz.com

Η Μαρία Ρουσάκη γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και κατάγεται από την Αλαγονία Καλαμάτας. Το πρώτο της παιδικό βιβλίο εκδόθηκε το 2001 και ακολούθησαν περίπου 50 ακόμα. Έχει βραβευτεί από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (2002) και από το Opprenheim Toy Portfolio (2003). Από το 2010-2014 ήταν περιφερειακή σύμβουλος της SCBWI Greece, του ελληνικού τμήματος της παγκόσμιας οργάνωσης "Society of Children's Book Writers and Illustrators". Σήμερα ζει στην Αθήνα και είναι μητέρα τριών παιδιών.

Β.Π.: Κυρία Ρουσάκη, γεννηθήκατε στη Νέα Υόρκη. Τι αναμνήσεις κρατάτε από τα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια; Οι γονείς σας ήταν υποστηρικτικοί στις επιλογές σας;

Μ.Ρ.: Κρατώ την αίσθηση της οικογενειακής θαλπωρής, της δεμένης Ελληνικής κοινότητας, τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας και παραδοσιακών χωρών, όπως και τη χαρά μου όποτε περνούσε από τη γειτονιά η κινητή βιβλιοθήκη του δήμου.

Β.Π.: Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή και ιδιαίτερα με τη συγγραφή παιδιών βιβλίων;

Μ.Ρ.: Ξεκίνησα ως δημοσιογράφος αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι ήθελα να γράφω δικές μου ιστορίες. Αγαπούσα πολύ τα παιδιά από μικρή, οπότε «επέλεξα» το κοινό μου και το είδος της παιδικής λογοτεχνίας συνειδητά και 21 χρόνια αργότερα είμαι ακόμα εδώ. Δεν το μετάνιωσα στιγμή.

Β.Π.: Τι είναι «Το πλήρωμα του χρόνου»; Πώς το εμπνευστήκατε;

Μ.Ρ.: Η Ντανιέλα είναι ένα κορίτσι το οποίο βρίσκεται σε κρεβάτι νοσοκομείου. Εκεί ονειρεύεται ότι είναι καπετάνιος ενός καραβιού. Το καράβι της λέγεται Χρόνος. Ο Χρόνος έχει δώδεκα ναύτες, δηλαδή τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Τους δίνει διαταγές και τη βοηθάνε να ταξιδέψει στα πιο απίθανα και φανταστικά μέρη των ονείρων της. Όμως η Ντανιέλα μες στον ύπνο της θέλει να βρει το διαμάντι της γιατρειάς. Αυτό που θα την κάνει καλά. Και θα γυρίσει κάπως τον χρόνο πίσω, εκεί που νιώθει ασφάλεια. Στον χρόνο πριν από το ατύχημα της. Τελικά το διαμάντι που βρίσκει δεν τη βοηθάει και απροσδόκητα ξυπνά. Χρειάζεται να συνέλθει και να παλέψει. Να κάνει φυσικοθεραπείες, να ξαναδουλέψει τα μαθήματα της, να μπει ξανά στην πραγματική ζωή. Μέχρι που έρχεται «το πλήρωμα του χρόνου», γίνεται καλά και καταλαβαίνει τι τη βοήθησε τελικά. Ένα άλλο διαμάντι, διαφορετικό απ' αυτό που έψαχνε στα όνειρα της. Ουσιαστικά, το βιβλίο μιλά για τη φιλία, την οικογένεια, τη θαλπωρή, την υπομονή και το θάρρος. Και όλα αυτά μαζί βοηθούν να ξεπεράσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πως γεννήθηκε η ιδέα αλλά ίσως νιώθω την υποχρέωση να μιλήσω στα σημερινά παιδιά για τις απρόσμενες φουρτούνες της ζωής. Οφείλουμε όλοι να τα βοηθήσουμε. Να μη φοβούνται. Να ζουν τη χαρά πλάι στα δύσκολα. Να μάθουν να παλεύουν, να ονειρεύονται και να μάχονται. Άλλωστε τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Και όλοι βιώνουμε απρόσμενες φουρτούνες. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο χρόνος κλείνει πληγές αν είμαστε πρόθυμοι να τον αφήσουμε.

Β.Π.: Ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων τι είναι αυτό που κερδίσατε από τη σχέση σας με τα παιδιά που ίσως δεν θα κερδίζατε ακολουθώντας μια άλλη επαγγελματική διαδρομή;

Μ.Ρ.: Την ανοιχτή αγκαλιά.

Β.Π.: Είστε αισιόδοξη για το μέλλον των παιδιών μας;

Μ.Ρ.: Θεωρώ ότι όλα τα παιδιά επηρεάζονται από τα σημερινά γεγονότα, είτε το εκδηλώνουν φανερά, είτε όχι. Μια φοβία επικρατεί στην κοινωνία. Και η φοβία δημιουργεί πολλά προβλήματα συμπεριφοράς, ξυπνά τον θυμό μέσα μας και αναδύει τη δυστυχία. Όμως με τα κατάλληλα εφόδια φυσικά τα παιδιά μπορούν να οχυρωθούν και να ενδυναμωθούν για να ζήσουν με αισιοδοξία. Να ονειρεύονται, και να μάθουν να παλεύουν για τα όνειρα τους. Ένα μεγάλο εργαλείο είναι και το παιδικό βιβλίο. Ή ο χρόνος ανάγνωσης μαζί με τον γονιό. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια τρυφερή κουβέντα...αυτά έχουν ανάγκη τα παιδιά. Και ας τα θεωρούμε αυτονόητα ή λίγα.

Β.Π.: Είστε και η ίδια μητέρα τριών παιδιών. Με ποιες κινήσεις οι νέες μητέρες μπορούν να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους στα παιδιά τους, χωρίς ενδεχομένως να τα «πνίγουν»;

Μ.Ρ.: Με ανοιχτή επικοινωνία δίχως επικρίσεις και φόβο. Θεωρώ ότι ένα παιδί αν βρίσκεται στην αγκαλιά των γονιών, θα μιλήσει ανοιχτά για οτιδήποτε το ανησυχεί. Να μιλάμε στα παιδιά μας, να γελάμε μαζί τους, να τους διαβάζουμε πολλά βιβλία!

Β.Π.: Φαίνεσθε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που ασχολείται μόνο με το έργο του. Υπάρχουν αθέατες πλευρές της προσωπικότητάς σας που δεν γνωρίζει το αναγνωστικό σας κοινό;

Μ.Ρ.: Ακούω ροκ μουσική, λατρεύω τη ζαχαροπλαστική, είμαι πολύ κακόφωνη κι έτσι τραγουδάω μόνο όποτε οδηγώ, έχω λίγους αγαπημένους ανθρώπους κοντά μου και αυτό μου αρκεί, τα παιδιά μου είναι η βάση της ύπαρξης μου κι ας αποκτούν τα δικά τους φτερά.

Β.Π.: Ποια χαρακτηριστικά εκτιμάτε στους άλλους ανθρώπους;

Μ.Ρ.: Το καθάριο βλέμμα, τη δυνατότητα να χαμογελούν στα δύσκολα, την καλοσύνη που εκπέμπουν.

Β.Π.: Συνήθως πώς κυλάει η μέρα σας;

Μ.Ρ.: Αφού πιώ έναν καφέ θα πάω σε κάποιο σχολείο το οποίο μ' έχει καλέσει για βιβλιοπαρουσίαση, ή θα καθίσω στο γραφείο μου και θα δουλέψω γράφοντας, διαβάζοντας, μεταφράζοντας, μελετώντας ή διορθώνοντας. Ώσπου θα έρθει η ώρα να μαγειρέψω και να κυλήσει η μέρα με τις ανάλογες οικογενειακές υποχρεώσεις.

Β.Π.: Κλείνοντας, κυρία Ρουσάκη θα ήθελα να μας πείτε, τι σας κάνει χαρούμενη;

Μ.Ρ.: Ένας γονιός γνωρίζει πολύ καλά ότι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι όσο το λιγότερο ευτυχισμένο μας παιδί. Η ευτυχία των αγαπημένων μου ανθρώπων με κάνει και εμένα χαρούμενη. Πέρα απ' αυτό, η χαρά βρίσκεται παντού, σε ό,τι κάνω, αφού υπάρχει ηρεμία και αγάπη γύρω μου.