Επιμέλεια:
Βασιλική Β. Παππά
vpappa@cultmagz.com
Ο Μαυρουδής Τρούλλος έχει χαρακτηριστεί από το περιοδικό Crescendo ως «μουσικός με μεγάλη ευαισθησία» και ως «υψηλά εκπαιδευμένος και ικανός φαγκότης» από τους News Times Λονδίνο. Του έχει απονεμηθεί το 1ο Βραβείο στον Διεθνή Μουσικό Διαγωνισμό "Grand Prize Virtuoso" τρεις φορές, το 2019, σε Παρίσι, Λονδίνο και Άμστερνταμ· το 2018 το 2ο Βραβείο στο "North International Music Competition" στη Σουηδία, το βραβείο Horlait-Dapsens επίσης το 2018 στο Βέλγιο ενώ την ίδια χρονιά ονομάστηκε «Πρεσβευτής του Konservatorium Koninklijk Brussel». Ο Μαυρουδής Τρούλλος έχει εμφανιστεί σε σημαντικές αίθουσες συναυλιών, όπως το Αμφιθέατρο της Φιλαρμονίας του Παρισιού, το Elgar Room του Royal Albert Hall, το Kleine Zaal του Concertgebouw του Άμστερνταμ και σε διάσημα φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένου του Radio France Occitanie Montpellier. Έχει εμφανιστεί ως σολίστ με ορχήστρες όπως η Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen και η Orchester de Nivelles και Καμεράτα της Αμβέρσας. Από το 2018 διδάσκει φαγκότο και μουσική δωματίου στην Academie voor Muziek, Sint-Pieters Woluwe των Βρυξελλών και είναι διδάκτωρ ερευνητής στη Σχολή Τεχνών LUCA. Μεγάλοι συνθέτες, συμπεριλαμβανομένου του Philippe Hersant, έχουν γράψει μουσική αφιερωμένη σε αυτόν. Κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα διπλό άλμπουμ με την ηχογράφηση της παγκόσμιας πρεμιέρας των Six Progressive Sonatas για άρπα και φαγκότο από τον Luigi Concone, σε συνεργασία με καταξιωμένη αρπιστίστρια Ρέιτσελ Τάλιτμαν. Μουσική παρτενέρ του Μαυρουδή Τρούλλου είναι η Λίλυ Μάισκυ.
Β. Π.: Κύριε Τρούλλο, πότε μπήκε η μουσική στη ζωή σας;
Μ.Τ.: Μεγάλωσα σ' ένα περιβάλλον όπου υπήρχε η κλασική μουσική παντού και συνέχεια. Είτε από τον πατέρα μου, που δίδασκε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση είτε από τη μητέρα μου που δίδασκε πιάνο είτε αργότερα και με την αδερφή μου η οποία παίζει όμποε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να παίζουμε απλά τρίο στο σπίτι με τη μητέρα και την αδερφή μου και ο πατέρας να ακούει και να δίνει συμβουλές. Έτσι, αναμφίβολα ήρθα σε επαφή με την κλασική μουσική, σε πολύ μικρή ηλικία.
Β.Π.: Ποιο θεωρείτε ως σημείο εκκίνησης;
Μ.Τ: Αφού είχα ξεκινήσει πιάνο με τη μητέρα μου γύρω στα τέσσερα, αν θυμάμαι καλά, στα 13 μου χρόνια, ο πατέρας μου, με σκοπό την είσοδό μου στο Ίδρυμα Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Κύπρου, έφερε στο σπίτι ένα «παιχνίδι» με το όνομα φαγκότο. Και κάπως έτσι ξεκίνησα μια καινούργια ενασχόληση ως υπότροφος του ΙΣΟΝΚ. Η ενασχόληση αυτή πολύ σύντομα έγινε αγάπη και αργότερα επάγγελμα.
Β.Π.: Κατά την παιδική σας ηλικία ποια μουσική θεωρείτε ότι άνοιξε πόρτες στην καρδιά σας;
Μ.Τ.: Όπως προανέφερα, γεννήθηκα σε ένα κλασσικό μουσικό περιβάλλον. Παρόλα αυτά, ως έφηβος είχα και άλλα, δικά μου ακούσματα επηρεασμένος από το φιλικό και σχολικό μου περιβάλλον. Από ροκ σε λαϊκή και από ποπ σε τζαζ. Δεν πιστεύω πως υπάρχει καλό και κακό είδος μουσικής. Υπάρχει καλή και κακή μουσική και αυτό μπορεί κάποιος να το συναντήσεις σε όλα τα είδη. Σίγουρα όμως μπορώ να πω πως η καρδιά και ψυχή μου ανήκουν στην κλασσική μουσική. Συγκεκριμένα, έχω ιδιαίτερη αγάπη στις εθνικές σχολές και σύνθετες όπως Γκρικ, Ντβόρζακ, Τσαϊκόφσκι, Ραχμάνινοφ και Σοστακόβιτς.
Β.Π.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ σας με την ηχογράφηση της παγκόσμιας πρεμιέρας των Six Progressive Sonatas για άρπα και φαγκότο από τον Luigi Concone, σε συνεργασία με την καταξιωμένη αρπίστρια Ρέιτσελ Τάλιτμαν. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό το άλμπουμ;
Μ.Τ.: Είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνώμων, γιατί το συγκεκριμένο διπλό άλμπουμ είναι το παρθενικό μου και πολύ γρήγορα έλαβε αγάπη και κριτικές μεταξύ άλλων και από Αμερική, Βέλγιο και Ολλανδία. Είναι ξεχωριστό όχι μόνο επειδή είναι πρώτη παγκόσμια ηχογράφηση αλλά επειδή περιλαμβάνει και έναν πολύ σπάνιο συνδυασμό οργάνων, φαγκότο - άρπα. Ο Concone γεννημένος τον 18ο αιώνα στο Τορίνο της Ιταλίας, αρπίστας ο ίδιος και συνθέτης, έγραφε για τους μαθητές του. Κάπως έτσι, γεννήθηκαν και αυτές οι σονάτες. Η μουσική του είναι ρομαντική με χαρακτηριστικά κλασικισμού αλλά και μπαρόκ.
Β.Π.: Έχετε εμφανιστεί ως σολίστ με ορχήστρες όπως η Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen, Orchester de Nivelles και η Καμεράτα της Αμβέρσας ενώ διδάσκετε φαγκότο και μουσική δωματίου στην Academie voor Muziek, Sint-Pieters Woluwe των Βρυξελλών. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη «πολυτέλεια» στη δουλειά σας;
Μ.Τ.: Παρόλο που το να διδάσκεις και να παίζεις είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους και απαιτούν άλλες ιδιότητες και ικανότητες, έχουν ένα σημαντικό κοινό χαρακτηριστικό. Τη δημιουργικότητα και την προσφορά. Στη μεν διδασκαλία έχεις στα χέρια σου ακατέργαστο πηλό και έχεις μεγάλη ευθύνη να δώσεις στους μαθητές τις σωστές βάσεις, - πρώτα ως άνθρωποι και μετά ως μουσικοί - στις δε συναυλίες, έχεις στα χέρια σου μια σύνθεση, έχοντας μεγάλη ευθύνη, να δώσεις στο ακροατήριο τα συναισθήματα/σκέψεις του συνθέτη. Για εμένα, αυτό είναι μεγάλη πολυτέλεια αλλά και ευθύνη..
Β.Π.: Κατά τη γνώμη σας τι κάνει ένα μουσικό κομμάτι άφθαρτο στο χρόνο;
Μ.Τ.: Ένα μουσικό κομμάτι, όπως και οτιδήποτε άλλο στον κόσμο της τέχνης, γίνεται άφθαρτο όταν ο άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί με αυτό και να βρει εκεί ένα κομμάτι του. Η μουσική δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Έτσι, όταν πρόκειται για ένα έργο με βαθιά έκφραση συναισθημάτων, τότε μπορεί να αγγίξει τον καθένα, ασχέτως εκπαίδευσης και γνώσεων ανά τους αιώνες. Όπως άλλωστε γίνεται, με την κλασσική ή αλλιώς διαχρονική μουσική.
Β.Π.: Είναι θέμα ψυχής ή μυαλού να γίνει κάποιος «μεγάλος»; Ποια η άποψή σας;Μ.Τ.: Δεν ξέρω τι σημαίνει κάποιος να είναι μεγάλος. Μπορώ να σας πω όμως ότι η Μαρία Κάλλας έλεγε: "..κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας το μυαλό πρέπει να λειτουργεί αλλά όχι πολύ.." Προφανώς, καταλαβαίνουμε πως ο συνδυασμός μυαλού και ψυχής είναι το κλειδί για να ανοίξει τις καρδιές των ανθρώπων. Πιστεύω πως, κατά την προετοιμασία είναι καλό να υπερέχει το μυαλό αλλά, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης πρέπει να κυριαρχεί η ψυχή.
Β.Π.: Σας απασχολεί η υστεροφημία σας; Πώς θα θέλατε να σας θυμάται ο κόσμος σε εκατό χρόνια;
Μ.Τ.: Να σας πω την αλήθεια, δεν μου έχει κάνει ποτέ κανένας μέχρι τώρα αυτή την ερώτηση. Δεν έχω φανταστεί ποτέ ότι μπορεί κάποιος να με θυμάται σε εκατό χρόνια, κυρίως, λόγω του εύπεπτου και γρήγορου ρυθμού της κοινωνίας μας. Αυτή τη στιγμή, όχι δε με απασχολεί η υστεροφημία μου. Προσπαθώ να ζω με το μότο "εδώ και τώρα". Ας καταφέρουμε όλοι να βελτιώσουμε το εδώ και το τώρα μας, και τότε ίσως κάποιος κάποτε στο μέλλον να μας θυμάται...
Β.Π.: Η μέρα σας ξεκινάει καλά, όταν...
Μ.Τ.: Όταν καταφέρνω να μην ασχοληθώ με το κινητό μου άμεσα ή για πολλή ώρα. Ίσως, με διαλογισμό, με ή χωρίς το φαγκότο μου. Με ένα βιβλίο ή η κολύμβηση..
Β.Π.: Ποια είναι τα σχέδια και τα όνειρά σας για το μέλλον;
Μ.Τ.: Θα ήθελα να κατανοήσω τη μουσική και τον άνθρωπο όσο πιο βαθιά γίνεται, ώστε να μπορέσω να τους φέρω όσο πιο κοντά μπορώ. Ο Ραχμάνινοφ έλεγε, και δυστυχώς έχει δίκαιο: " Η μουσική αρκεί για όλη μας τη ζωή, η ζωή μας όμως δε φτάνει για τη μουσική." Παρόλα αυτά αξίζει προσπάθειας.
