Συνέντευξη με την ηθοποιό Εύα Σιμάτου

"Σήμερα σπάνια υπάρχει ενδιαφέρον για μία κληροδότηση έργου, ή για μία συνέχεια"

Επιμέλεια:

Βασιλική Β. Παππά

vpappa@cultmagz.com

Η Εύα Σιμάτου, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του "Θεάτρου Τέχνης", σπούδασε επίσης στο City University του Λονδίνου Κοινωνιολογία & Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Στο ίδιο πανεπιστήμιο πραγματοποίησε και τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Κριτική & Διαχείριση Τέχνης. Επιπλέον, ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα Cotemporary Drama της "Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικής Τέχνης" του Λονδίνου. Έχει πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, στο "Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας", στο "Θέατρο Τέχνης", στο "Θέατρο της Άνοιξης", στο "Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης" κ.ά. Η παράσταση "Όνειρα" στην οποία συμμετείχε και πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Ελληνικού Προξενείου της Άγκυρας απέσπασε τιμητική διάκριση από το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Ethos της Άγκυρας.

Διδάσκει υποκριτική στο The American College of Greece, Deree ενώ έχει συνεργαστεί ως καθηγήτρια υποκριτικής και με το University of Washington στο πλαίσιο του προγράμματος Study Abroad.

Β.Π.: Κυρία Σιμάτου, προτού αναφερθούμε στην παράσταση που πρωταγωνιστείτε, θα ήθελα να μας μιλήσετε πρώτα για εσάς. Θα σας γυρίσω κάποια χρόνια πίσω. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια, τα αναπολείτε;

Ε.Σ.: Τα παιδικά μου χρόνια σπάνια τα αναπολώ, αλλά τα φέρω εντός μου. Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι με μεγάλη βιβλιοθήκη, με πολλή μουσική και πολλή αγάπη. Από τριών ετών άρχισα το μπαλέτο και λίγο αργότερα το πιάνο. Είχα την τύχη να ταξιδεύω οικογενειακώς από πολύ μικρή σε μακρινούς τόπους. Αν και είμαι μοναχοπαίδι δε μου έλειψε ποτέ η παρέα. Χανόμουν σε ατελείωτες ονειροφαντασίες και πάντα είχα πολύ καλή επαφή με τον εαυτό μου.

Β.Π.: Αυτό το διάστημα συμμετέχετε στην παράσταση "Περί Αλεξάνδρου" που ανεβαίνει στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, ερμηνεύοντας τον ρόλο της Ρωξάνης, της συζύγου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κόρης του μυθικού Δαρείου, κατά την εκδοχή του περσικού έπους του Νιζαμί, Ισκανταρναμέ. Πώς ξεκίνησε η "περιπέτεια" στην οποία συμμετέχετε; Πώς "χτίστηκε" η ηρωίδα σας;

Λίγο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές πραγματοποιήθηκαν οι αρχικές συναντήσεις. Εκεί θέσαμε τις βάσεις της έρευνας. Πήγα λοιπόν στις διακοπές μου με το έπος «Ισκανταρναμέ» του Νιζαμί σε μετάφραση Μαριάννας Ιατροπούλου-Θεοχαρίδου, τους δύο τόμους της φιλοσοφίας του Ερμή του Τρισμέγιστου, την «Λευκή Θεά» του Ρόμπερτ Γκρέιβς, ποίηση του Τζαλαλαντίν Ρουμί κ.α. Μετά την περίοδο της μελέτης, ξεκίνησε η περίοδος της συρραφής των αποσπασμάτων. Περάσαμε ένα διάστημα στα υπόγεια του Μουσείου Μπενάκη, στην οδό Κουμπάρη, οργανώνοντας το υλικό της παράστασης. Εκεί άρχισε να γεννιέται ο ρόλος της Ρωξάνης. Εκτός από τα αποσπάσματα που ανήκουν στην ίδια, προστέθηκε σ' αυτόν τον ρόλο υλικό από όλες τις γυναικείες μορφές που εμφανίζονται σε αυτό το έπος. Έγινε λοιπόν σαφές, ότι στον ρόλο της Ρωξάνης, ενσωματώνεται συνολικά το γυναικείο στοιχείο, η πολυπλοκότητα και η μαγεία της γυναικείας φύσης. Έπειτα, κατά την περίοδο των προβών μας στην υποβλητική αίθουσα του τετάρτου ορόφου του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης, υπό τη διεύθυνση του σκηνοθέτη Στρατή Πανούριου και τις υποδείξεις της κινησιολόγου Θάλειας-Μαρί Παπαδοπούλου, οδηγήσαμε αυτό το υλικό στη σκηνική σωματοποίηση και του δώσαμε την τελική μορφή του.

Β.Π.: Για ορισμένους η τέχνη είναι καταφύγιο από την απρόσμενη βία, ενώ για άλλους ένα πεδίο ειρηνικών διεκδικήσεων. Τελικά, τι προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο;

Τα πάντα. Για άλλους μπορεί να είναι ένα πεδίο στοχασμού, για άλλους ένα πεδίο ανεύρεσης θραυσμάτων εαυτού, για άλλους ένας τόπος γέννησης μικρών θαυμάτων, για άλλους μία μορφή επικοινωνίας, ένα σημείο συνάντησης, μια εμπειρία κοινωνίας όπου οι μονάδες-θεατές ενώνονται υπό το πρίσμα ενός κοινού βιώματος. Ένα μεγάλο κομμάτι του σύγχρονου ανθρώπου είναι και άχρονο και η τέχνη έχει υπάρξει ανέκαθεν από τους χρόνους των σπηλαίων μία ανάγκη της ανθρώπινης φύσης.

Β.Π.: Τόσο οι ταινίες στον κινηματογράφο όσο και τα θεατρικά έργα που εμπεριέχουν το συναίσθημα "αγγίζουν" τους θεατές. Πώς όμως δικαιολογείται ο ισχυρισμός αυτών που υποστηρίζουν ότι το συναίσθημα "σκοτώνει" την τέχνη;

Ε.Σ.: Εξαρτάται από το πώς ορίζει κανείς το «συναίσθημα» στην τέχνη. Κατά τη γνώμη μου, το ένστικτο, η ενόρμηση και η ενσυναίσθηση δεν μπορούν να απουσιάζουν από την τέχνη. Αν όμως μιλάμε για συναισθηματισμό και για αισθηματολογία, τότε θεωρώ ότι αυτές αποτελούν κατευθύνσεις που οδηγούν στην αποδυνάμωση της τέχνης.

Β.Π.: Πιστεύετε ότι το κοινό αναγνωρίζει τη μεγάλη τέχνη;

Ε.Σ.: Πιστεύω ότι το κοινό έχει αρκετά ανεπτυγμένα αισθητήρια ώστε να αντιλαμβάνεται τις σημαντικές στιγμές της τέχνης. Όταν όσα συμβαίνουν επάνω στη σκηνή συντελούν σε ένα καθολικό βίωμα τότε, ναι, δεν μπορεί παρά να την αναγνωρίσει.

Β.Π.: Σήμερα διακρίνετε σκηνοθέτες που καταθέτουν σημαντικό έργο, ώστε κάποια στιγμή να καταγραφούν στη συνείδησή μας και να θεωρηθούν μεγάλοι δάσκαλοι όπως ο αείμνηστος Κάρολος Κουν από τη σχολή του οποίου αποφοιτήσατε;

Ε.Σ.: Θεωρώ ότι υπάρχει σπουδαίο θέατρο στην Ελλάδα και μερικοί εξαιρετικοί σκηνοθέτες. Απ' αυτούς κάποιοι είναι και εν δυνάμει μεγάλοι δάσκαλοι, εφόσον έχουν την πρόθεση της αληθινής δημιουργίας μίας σχολής και της μεταλαμπάδευσης του συστήματός τους σε μια νέα γενιά ηθοποιών. Σήμερα σπάνια υπάρχει ενδιαφέρον για μία κληροδότηση έργου, ή για μία συνέχεια.

Β.Π.: Έρχεστε καθημερινά σε επαφή με νέα παιδιά λόγω της ιδιότητας της δασκάλας, αφού διδάσκετε υποκριτική στο The AmericanCollegeofGreece, Deree. Τι θα προτείνατε σε έναν νέο/α που θέλει να ξεκινήσει μια καριέρα στο χώρο του θεάματος, σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον;

Ε.Σ. Να το θέλει πολύ, τόσο πολύ που να μην μπορεί να κάνει αλλιώς. Κάτι που είχα ακούσει κι εγώ από τους δικούς μου δασκάλους. Μόνο που όταν γίνεται βίωμα, αλλάζει κάπως η κατανόηση αυτής της φράσης.

Β.Π.: "Όταν αγαπάς είσαι πιο ευτυχισμένος παρά όταν αγαπιέσαι", αναφέρει κάποιος από τους ήρωες του έργου "Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης" Του Έντεν Φον Χόρβαντ. Δεν νομίζετε όμως ότι αυτό απαιτεί γενναιοδωρία ψυχής και πολλά ψυχικά αποθέματα; Αρκεί μόνον αυτό για να είναι κανείς ευτυχισμένος;

Ε.Σ. Νομίζω ότι η αγάπη είναι μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις. Μέσω αυτής μπορεί και να δικαιώνεται η ζωή μας. Είναι σπουδαίο να μπορείς να αγαπάς. Να αγαπάς ένα πρωινό, έναν στίχο, μια εποχή, έναν πίνακα, ένα τραγούδι, έναν τόπο, ένα βιβλίο και φυσικά έναν άνθρωπο δηλαδή ένα ολόκληρο σύμπαν. Το να βρεις το χώρο μέσα σου για να σου συμβεί η αγάπη είναι ευλογία. Απεχθάνομαι την απόγνωση της άγονης και ανανταπόδοτης/ανεκπλήρωτης αγάπης. Μου μοιάζει κάπως ομφαλοσκοπικό.

Β.Π.: Ποια είναι η εικόνα της απόλυτης ευτυχίας για εσάς;

Ε.Σ.: Ο άνθρωπός μου, η υγεία, η πληρότητα, τα ταξίδια και οι ευτυχείς σκηνικές συναντήσεις.

Β.Π.: Γενικά είστε άνθρωπος που σχεδιάζετε τα πράγματα στη ζωή ή αφήνετε να έρχονται από μόνα τους; Τι θα θέλετε να σας φέρει το μέλλον;

Ε.Σ.: Όλοι σχεδιάζουμε, αλλά και όσα είναι να 'ρθουν θα έρθουν. Ωστόσο, πολλές φορές μου αρέσει να τα προσκαλώ.

Photos: Ανδρέας Σχοινάς - Χριστίνα Μπρατούσκα