Συνέντευξη με την ηθοποιό Λίνα Μαρκάκη

Επιμέλεια:

Βασιλική Β. Παππά

vpappa@cultmagz.com

Τη Λίνα Μαρκάκη μπορεί να τη γνωρίζουν οι περισσότεροι μέσα από την τηλεόραση αλλά έχει μεγάλη θητεία στο θέατρο. Απόφοιτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν καθώς και της σχολής χορού της Ραλλούς Μάνου έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του μεγάλου Κ. Κουν. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις ακόλουθες παραστάσεις: «Βάκχες», σε σκηνοθεσία: Κ. Κουν (σκην. επιμ. Μ. Κουγιουμτζή), «Πέρσες», σε σκηνοθεσία: Κ. Κουν (σκην. επιμ. Γ. Λαζάνη), «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» σε σκηνοθεσία Γ. Λαζάνη), «Οδυσσέα Γύρισε Σπίτι» σε σκηνοθεσία Μ. Κουγιουμτζή, «Βάτραχοι», σε σκηνοθεσία Μ. Κουγιουμτζή, «Βασίλισσα του χιονιού», σε σκηνοθεσία Θ. Γράμψα.

Επίσης, συμμετείχε στους «Όρνιθες» (ως Ίριδα-κουκουβάγια), σε σκηνοθεσία Κ. Κουν και σκηνοθετική επιμέλεια Κ. Καπελώνη-Θ. Γράμψα. Μια παράσταση η οποία δόθηκε στο Πεκίνο στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ακόμη, έχει συνεργαστεί με τους: Γ. Κιμούλη, Μ. Βολανάκη, Α. Βουτσινά, Γ. Κωνσταντίνου, Γ. Μιχαηλίδη, Δ. Μαλαβέτα, Μ. Ριάλδη, Ν. Κούνδουρο, Δ. Έξαρχο, Κ. Αρζόγλου και σε σύμπραξη με τη Μαρίζα Κωχ έχει τραγουδήσει μελοποιημένη ποίηση του Κώστα Βάρναλη στο Δίαυλο.

Αυτές τις μέρες τη βρίσκουμε να πρωταγωνιστεί στο πρωτότυπο έργο της Άννας Παντζέλη «Ο Ένοικος», το οποίο παρουσιάζεται κάθε Κυριακή, μέχρι και τις 17 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη.

Β.Π.: Κυρία Μαρκάκη, πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Ο Ένοικος» της κ. Παντζέλη που έχετε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Λ.Μ.: Πρόκειται για ένα έργο συνεχούς επίρριψης ευθυνών μεταξύ δύο ανθρώπων που τυχαίνει να είναι αδέλφια. Μέσα από την καθημερινότητα δείχνει πόσο δύσκολες μπορεί να αποβούν οι συγγενικές σχέσεις, πόσο μπορεί να μας κρατήσουν στο παρελθόν, χωρίς να μας αφήνουν περιθώριο να αναπνεύσουμε και να εξελιχθούμε.

Β.Π.: Λέγεται ότι οι ηθοποιοί συνήθως επιλέγουν έναν άνθρωπο απο το κοινό και παίζουν για αυτόν. Ακολουθείτε ή όχι αυτήν την τακτική;

Λ.Μ.: Ειλικρινά, πρώτη φορά το ακούω αυτό. Ούτε μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να κάνω κάτι τέτοιο.

Β.Π.: «Ονειρεύτηκα το όνειρο ενός μύστη, όχι την τάξη ενός επαγγελματία ή το ρομαντισμό ενός ερασιτέχνη» έγραψε ο Δημήτρης Ποταμίτης σε λεύκωμα για τα 20 χρόνια «Θέατρο Έρευνας». Εσείς πού θα τοποθετούσατε τον εαυτό σας;

Λ.Μ.: Κατ'αρχάς, ο Δημήτρης Ποταμίτης είχε ένα χώρο δικό του και μπορούσε να εκφράζεται ελεύθερα εκεί. Να κάνει έργα δικής του επιλογής. Εγώ δεν έχω αυτήν τη δυνατότητα, και δε ξέρω πώς να τοποθετηθώ. Το μόνο που μπορώ να πώ είναι ότι αυτό που καλούμαι να κάνω το υπηρετώ με ειλικρίνεια και με την προσπάθεια να δώσω το 100% των δυνατοτήτων μου κάθε φορά.

Β.Π.: Λαμβάνετε υπόψιν σας την αρνητική κριτική ή ασπάζεστε την άποψη... «ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό»; Ποιά είναι η χειρότερη κριτική που έχει γραφεί για τη δουλειά σας και αντίστοιχα ποιά η καλύτερη;

Λ.Μ.: Βεβαίως και λαμβάνω υπόψιν μου την αρνητική κριτική όταν αυτή είναι τεκμηριωμένη, αιτιολογημένη μάλλον, στοχευμένη και με βοηθά να εξελίξω κάτι πάνω στο ρόλο μου. Δε θυμάμαι αυτήν τη στιγμή ποιά είναι η καλύτερη και ποιά η χειρότερη πάνω στη δουλειά μου, αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η καλή κριτική είναι καλοδεχούμενη και η κακή πάντα υπό σκέψη.

Β.Π.: Σύμφωνα με το θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλη, «οποιαδήποτε παράσταση που παρουσιάζεται ως ατραξιόν περικλείει το θάνατο». Ποιοί νεωτερισμοί θα σας ενοχλούσαν σε μια παράσταση; Γιατί καταφεύγουν σε αυτούς πολλοί σκηνοθέτες;

Λ.Μ.: Νομίζω ότι η προσπάθεια εντυπωσιασμού αποζητά απελπισμένα τη ζωή. Πολλά έργα τέχνης, για παράδειγμα, είχαν απώτερο σκοπό τον εντυπωσιασμό και το δέος και υπήρξαν αριστουργηματικά. Χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι δε συμβαίνει και το αντίθετο. Όσον αφορά στους νεωτερισμούς, είναι η ανάγκη των ανθρώπων για νέους τρόπους έκφρασης, αναζήτησης νέων ιδεών. Είναι η ανάγκη για πειραματισμό που μπορεί είτε να επιτύχει είτε όχι. Δε με ενοχλεί κανένας νεωτερισμός, είναι η ανάγκη του σκηνοθέτη και του ηθοποιού, όπως προαναφέρθηκε, να εκφραστεί με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο.

Β.Π.: Πολλοί άνθρωποι έχουν διακαή πόθο να παίξουν σε αρχαία τραγωδία. Έχει ωστόσο ειπωθεί ότι η Επίδαυρος εκδικείται. Πιστεύετε ότι ένας ηθοποιός μπορεί να υποδυθεί τόσο κωμικούς όσο και τραγικούς ρόλους;

Λ.Μ.: Πιστεύω ότι ένας ηθοποιός μπορεί να υποδυθεί τόσο κωμικούς όσο και τραγικούς ρόλους με την κατάλληλη καθοδήγηση και όταν έχει εξελίξει τα εκφραστικά του μέσα.

Β.Π.: «Η ζωή είναι ένα ψέμα γιατί παράδεισο σου τάζουν». Τι θα συμβουλέυατε τους νέους ανθρώπους που βρίσκονται στο ξεκίνημά τους; Θα πρέπει αν υποκύπτουν για να προχωρούν;

Λ.Μ.: Η ζωή δεν είναι ένα ψέμα, ούτε σου τάζει κανείς παράδεισο. Είναι μια διαρκής αναζήτηση, είναι μια μουσική παρτιτούρα με κορυφώσεις υφέσεις, εκπλήξεις. Είναι γνωστό σε κάθε νέο άνθρωπο που βρίσκεται στο ξεκίνημά του ότι θα υπάρχουν δυσκολίες. Όμως όταν καταρτιστείς σωστά, όταν διευρύνεις τους ορίζοντές σου διαρκώς, μπορείς να περάσεις τα δύσκολα μονοπάτια με μεγαλύτερη σταθερότητα.

Β.Π.: Ο Γκοντάρ έχει πει «Απολαμβάνουμε την ύπαρξη αλλά όχι τη ζωή». Είναι όντως έτσι; Ο απώτερος σκοπός της δικής σας ζωής.

Λ.Μ.: Η ύπαρξη δεν είναι συνυφασμένη με τη ζωή μας; Ζούμε άρα υπάρχουμε. Γίνεται να απολαμβάνουμε την ύπαρξη και όχι τη ζωή μας; Εφόσον η ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τη ζωή μας, απολαμβάνουμε την ύπαρξη και κατ'επέκταση και την ίδια μας τη ζωή.

Ο απώτερος σκοπός της δικής μου ζωής...να απολαμβάνω την ύπαρξή μου με ανθρώπους που αγαπώ, να κάνω πράγματα που με εμπνέουν και που μου αρέσουν, να δίνω χαρά στους ανθρώπους γύρω μου, όσο μπορώ.

Β.Π.: Πιστέυετε στο Θεό και κατ'επέκταση στη μεταθανάτια ζωή; Συνεχίζουμε να έχουμε δίπλα μας τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας;

Λ.Μ.: Πιστεύω στο Θεό που κρύβεται μέσα στον καθένα μας. Πιστεύω στην εσωτερική δύναμη που μας κινεί και μας ωθεί να ζήσουμε την κάθε μας μέρα, να δημιουργήσουμε, να απολαύσουμε, να μοιραστούμε. Πιστεύω στην ίδια τη ζωή. Στο μυστήριο της ζωής. Άρα δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά τη ζωή. Οι άνθρωποι που έφυγαν από κοντά μου, είναι σίγουρα μέσα στη σκέψη μου, αλλά δε με ικανοποιεί αυτό. Είναι μία απώλεια που πονάει τον καθένα μας. Η σκέψη δεν είναι παρηγοριά, πονάει και αυτή.

Β.Π.: Κλείνοντας θα ήθελα να μας πείτε τι είναι αυτό που σας απορροφά ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο σας, οταν δεν είστε στη σκηνή;

Λ.Μ.: Μου αρέσει πάρα πολύ πολύ να διαβάζω,να ζωγραφίζω, να φτιάχνω διάφορα πράγματα με τα χέρια μου, ασχολούμαι, επίσης, με τα λουλούδια και να μοιράζομαι το χρόνο μου ευχάριστα με φίλους.