Συνέντευξη με την ηθοποιό Ταμίλλα Κουλίεβα

Επιμέλεια: Βασιλική Β. Παππά

vpappa@cultmagz.com

Η συνέντευξη με την κυρία Κουλίεβα έγινε με αφορμή τη συμμετοχή της στην πολυσυζητημένη παράσταση του Αλέξη Ζορμπά, σε θεατρική διασκευή των Ρέππα-Παπαθανασίου και σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Μια παράσταση, που το Μάιο θα μεταφερθεί και στη Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά.. Η κυρία Κουλίεβα είναι ένας άνθρωπος βαθύτατα καλλιεργημένος, με πολύ καλές σπουδές στη σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο Πολιτισμού της Μόσχας και υποκριτική στο Kρατικό Πανεπιστήμιο Κινηματογράφου της Μόσχας (VGIK) από όπου έλαβε και τον μεταπτυχιακό της τίτλο στις Καλές Τέχνες. Πρόκειται για μια εργάτη του θεάτρου με έμφυτη ευγένεια και ταλέντο, που υπηρετεί την τέχνη της αθόρυβα και διακριτικά..

Β.Π.: Κυρία Κουλίεβα, ποιες αναμνήσεις κουβαλάτε από τα παιδικά σας χρόνια στη Ρωσία όπου γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;

Τ.Κ.:Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι με νοσταλγία, γιατί ήταν χαρούμενα κι ευτυχισμένα. Ήμαστε μια μεγάλη οικογένεια και μαζευόμασταν συχνά μαζί. Ζούσαμε σε μια πολυκατοικία όλοι, και έτσι τα τραπέζια ήταν κάπως μεγάλα (γελάει). Εκεί πήγα σχολείο, εκεί σπούδασα, εκεί μεγάλωσα, εκεί έκανα πατινάζ, εκεί έκανα πιάνο, εκεί έκανα σκι. Θυμάμαι τα χρόνια στο πανεπιστήμιο και τις κουβέντες με τους συμφοιτητές μου. Είναι χρόνια που με σημάδεψαν.

Β.Π.: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Οι γονείς σας πώς αντιμετώπισαν την επιλογή σας;

Τ.Κ.:Οι γονείς μου αντιμετώπισαν την επιλογή μου με σκεπτικισμό. Ήταν και οι δύο των θετικών επιστημών και πολύ θα ήθελαν να προχωρήσω σε μια τέτοια κατεύθυνση. Τελικά δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά και το δεχθήκανε.

Β.Π.: Όλα αυτά τα χρόνια "αντιστέκεστε" και συμμετέχετε σε δουλειές που σέβονται το κοινό. Όταν ξεκινούσατε είχατε μεγαλόπνοα σχέδια;

Τ.Κ.: Δεν είχα κάποια σχέδια. Πάντα έκανα αυτό που μου άρεσε την δεδομένη στιγμή και για διαφορετικούς λόγους. Πάντα ήθελα να υπάρχει έμπνευση σε αυτό που κάνω και να μου γεμίζει κάποια κενά την δεδομένη στιγμή. Είναι σημαντικό να διεκδικούμε, από το σύμπαν του φθαρτού που ζούμε, όλα εκείνα που παραμένουν άφθαρτα. Θέλω να προχωράω σαν άνθρωπος, να γνωρίζω, να μαθαίνω να ανακαλύπτω. Το βασικό για μένα είναι να ΜΗΝ βαλτώνω...

Β.Π.: Φέτος, συμμετέχετε στην πολύ επιτυχημένη παράσταση του Αλέξη Ζορμπά, σε διασκευή των Ρέππα-Παπαθανασίου και σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτή τη δουλειά;

Τ.Κ.: Είναι μια παράσταση που με γεμίζει χαρά. Όταν έχεις να κάνεις με ένα τόσο σημαντικό μυθιστόρημα, έρχεσαι αντιμέτωπος με την φαντασία του θεατή που έχει υπάρξει αναγνώστης. Άρα κατά πόσο θα μπορέσεις να δημιουργήσεις τον ήρωα με τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά, ώστε να μην προδώσεις το φαντασιακό των θεατών, είναι πρόκληση για όσους δημιουργούς το προσεγγίζουν. Οι χαρακτήρες όπως της Μαντάμ Ορτάνς, είναι δώρο για έναν ηθοποιό, διότι ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στο τραγικό και κωμικό, διότι ξεδιπλώνει σιγά-σιγά έναν σπάνιο κόσμο, γεμάτο εμπειρίες. Μου δίνεται η ευκαιρία να γευτώ επάνω στην σκηνή την διαδρομή μιας σπάνιας υπαρκτής προσωπικότητας.

Β.Π.: Συνηθίζουμε να θεωρούμε μια παράσταση επιτυχημένη από την ποσότητα των θεατών που την παρακολούθησαν. Τελικά, μπορεί μια ποιοτική παράσταση να είναι εμπορική ή είναι καταδικασμένη να απευθύνεται στους λίγους;

Τ.Κ.: Ναι βεβαίως και μπορεί, μια παράσταση που έχει καλλιτεχνική αξία, κατά την διάρκεια της ζωής της μπορεί να γίνει και εμπορική επιτυχία. Δεν αναιρεί το ένα το άλλο. Το θέατρο είναι μια τέχνη που απευθύνεται σε όλους, είναι μια λαϊκή τέχνη, δεν είναι ελιτίστικη. Δεν είναι κλαμπ, για να απευθύνεται σε λίγους. Γενικά το «για λίγους», είναι μια έννοια που με απωθεί.

Β.Π.: Θα κάνατε θυσίες για χάρη ενός ρόλου; Μέχρι που θα ήσασταν διατεθειμένη να φτάσετε; Επί παραδείγματι, θα μπορούσατε να βγείτε γυμνή στη σκηνή, ή να πάρετε 20 κιλά εάν το απαιτεί ένας ρόλος ή ο σκηνοθέτης σας;

Τ.Κ.: Η λέξη θυσία είναι μια βαριά λέξη και θεωρώ πως το να βγεις στην σκηνή γυμνός, δεν είναι καμιά θυσία, είναι απλά μια επιλογή σε σχέση με ένα ρόλο ή μια παράσταση, έχω βγει γυμνή στην σκηνή της Επιδαύρου και στο σινεμά. Θεωρώ πως το γυμνό δεν είναι χυδαίο, εξαρτάται πάντα από την προσέγγιση, σχεδόν σε όλη την αναγέννηση και τον κλασικισμό, το γυμνό υπάρχει και το θαυμάζουμε στα μουσεία του κόσμου. Στην τέχνη το «ΠΩΣ» είναι σημαντικό χαρακτηριστικό.

Β.Π.: Έχετε συνεργαστεί αλλά και διδάσκετε στο Κ.Θ.Β.Ε. Τα Κρατικά θέατρα έχουν ανοικτές τις πόρτες τους για όλους τους ηθοποιούς;

Τ.Κ.: Έχω διδάξει και στο Κ.Θ.Β.Ε, αλλά και στην σχολή του Εθνικού. Όπως έχω παίξει και στα δύο αυτά μεγάλα θέατρα, γι' αυτό καλύτερα να μην μιλήσω, διότι μπορεί και να γίνω δυσάρεστη.

Β.Π.: Έχετε ποτέ σκεφτεί πώς θα είναι αν όλα αυτά που έχετε σήμερα, η δόξα, η επιτυχία, η αποδοχή και η αγάπη του κοινού σβήσουν; Σας φοβίζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Τ.Κ.: Ξέρετε, το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας δραματουργίας, ασχολείται με την φθορά. Την φθορά των σχέσεων , την φθορά της προσωπικότητας των ηρώων, την φθορά της ύπαρξης. Αυτό που ξέρω λοιπόν καλά, είναι ότι είμαστε όλοι φθαρτοί. Δεν με φοβίζει λοιπόν αυτό. Με αγχώνει όμως να είμαι αναγκασμένη να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ευτυχώς δεν μου έχει τύχει. Πάντα κάτι βρίσκω και πιάνομαι. Στην πορεία ενός καλλιτέχνη, η επιτυχία και η αποτυχία είναι πολύ δεμένες καταστάσεις μεταξύ τους και η μία μπορεί εύκολα να διαδεχτεί την άλλη. Μαθαίνεις να ζεις σε αυτή την συνθήκη.

Β.Π.: Είστε παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Γρηγόρη Καραντινάκη πάνω από είκοσι χρόνια.. Τι γνώμη έχετε για τη συζυγική πίστη και τα σύγχρονα ζευγάρια που διατηρούν μια πιο "ανοιχτή" σχέση;

Τ.Κ.: Υπάρχει ένας Βουδιστικός θρύλος που λέει πως πάντα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για το απρόβλεπτο! Η μαγεία της ζωής εμπεριέχει το απρόβλεπτο. Κάνεις δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί στην ζωή.

Β.Π.: Κυρία Κουλίεβα, κλείνοντας θα ήθελα μου πείτε, στις δύσκολες στιγμές από πού αντλείτε δύναμη;

Τ.Κ.: Από την σκύλα μου την Λάικα, την κοιτάζω και την θαυμάζω, γιατί έχει άγνοια του θανάτου. Από αυτή την αναζήτηση της αθωότητας αντλώ δύναμη.