Το θέατρο του ήλιου και του νερού, ποίημα της Γλυκερίας Κακούρη

Το θέατρο του ήλιου και του νερού

Τότε ανοίξανε οι Πύλες τ' Ουρανού

και ξεπρόβαλε ο Ήλιος του Αιγαίου.

Ένας Ήλιος χλομός πίσω από μια κόκκινη κουρτίνα.

Και αναθαρρήσανε οι άνθρωποι και χαμογέλασαν,

γιατί είχανε καιρό να ζεσταθούνε.

Δέχθηκαν να προσευχηθούν στον Ήλιο του Αιγαίου

κι ας ήταν χλομός.

Δέχθηκαν να ακροβατήσουνε στη θάλασσα

κι ας βούλιαζαν τα πέλματα στην άμμο.

Καθρεφτιστήκανε στο Αιγαίο

και είδαν τον εαυτό τους στην άλλη στεριά.

Και τότε όρμησαν χωρίς φόβο σε σάπιες καρίνες,

γιατί εκείνος ο ήλιος γεννούσε ελπίδες

και τούτο το νερό ιστορούσε μύθους με γοργόνες

και κρυμμένους θησαυρούς.

Κι ήταν πολλές οι ψυχές

που αλλάζανε ονόματα και χρώματα

στο ίδιο υγρό σκηνικό

από καιρό σε καιρό.

Κι η μάνα έκλαιγε κι έσφιγγε πιότερο το παιδί στο στήθος

γιατί μάντευε τον πικρό οβολό,

που καρτερούσαν μειδιώντας τα ανήλιαγα νερά.

Και τότε άνοιγαν διάπλατα τα σαγόνια της Χάρυβδης

κι ο Ήλιος χλόμιαζε περισσότερο

και κρυβόταν ντροπιασμένος πίσω απ' τα ξερονήσια.

Κι όταν ξανάβγαινε, όλα είχαν τελειώσει.

Μονάχος ατένιζε τη θάλασσα,

που λίκνιζε στην αγκαλιά της τα χρυσά του δάκρυα.

Σα να μη συνέβη τίποτε.