«Οι Σιωπές Μας Μιλούν Περισσότερο Από Τις Λέξεις» 

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου οι λέξεις βαραίνουν περισσότερο από τη σιωπή. Κι όμως, πολλές φορές αυτές οι λέξεις δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έμειναν να αιωρούνται ανάμεσα σε βλέμματα, σε αναστεναγμούς, σε μισοτελειωμένες φράσεις. Είναι οι λέξεις που δεν βρήκαν τον δρόμο προς τον ήχο, είτε από φόβο, είτε από αμηχανία, είτε επειδή πιστέψαμε πως ο άλλος θα τις μαντέψει.

Οι ανείπωτες λέξεις γίνονται συχνά σκιές. Μπορεί να μας συντροφεύουν για χρόνια, να βαραίνουν τη μνήμη σαν μικρά αγκάθια που ποτέ δεν αφαιρέθηκαν. Ένα «σ' αγαπώ» που δεν ειπώθηκε ίσως να άλλαζε μια σχέση, να απάλυνε έναν πόνο, να χάριζε ελπίδα. Ένα «συγγνώμη» που έμεινε μέσα μας μπορεί να έγινε τοίχος ανάμεσα σε ανθρώπους που απομακρύνθηκαν χωρίς να το θελήσουν πραγματικά.

Κι όμως, η σιωπή δεν είναι πάντα έλλειψη. Μπορεί να είναι επιλογή, μια μορφή προστασίας. Υπάρχουν λέξεις που δεν ειπώθηκαν γιατί ήταν ανώφελο να ειπωθούν, γιατί θα πλήγωναν, γιατί το ανείπωτο μπορούσε να φυλάξει μια λεπτότητα που ο ήχος θα διέλυε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η σιωπή γίνεται γλώσσα· μια σιωπηλή επικοινωνία πιο εύγλωττη από οποιαδήποτε ομιλία.

Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, ωστόσο, ποτέ δεν χάνονται. Αποτυπώνονται σε κινήσεις, σε μικρές χειρονομίες, σε βλέμματα που κρατούν περισσότερο απ' όσο πρέπει. Μένουν γραμμένες στο σώμα μας, σαν μυστικά σημάδια που μόνο εμείς αναγνωρίζουμε. Είναι ένας αόρατος διάλογος, που συνεχίζεται μέσα μας, ακόμα κι όταν όλα γύρω μας σωπαίνουν.

Ίσως τελικά αυτές οι λέξεις να είναι το υλικό της ποίησης. Η ποίηση γεννιέται συχνά από το κενό, από το ανείπωτο, από εκείνη την αδυναμία της γλώσσας να χωρέσει το πλήρες της εμπειρίας. Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν είναι η παύση που μας θυμίζει πως πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω απ' όσα μπορούν να ειπωθούν.

Κι έτσι, οι σιωπές μας δεν είναι μόνο απουσίες. Είναι ένας άλλος τρόπος να μιλήσουμε.

Βασιλική Β. Παππά — Ποιήτρια, Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών