Το φως που οδηγεί τον άνθρωπο, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι. 

✨ Εισαγωγή

Με αφόρμηση το θρησκευτικό συναίσθημα, η Ραφαέλα Σαββίδου από την Α3 τάξη του 24ου Λυκείου Θεσσαλονίκης κατέθεσε ένα βαθιά στοχαστικό κείμενο για την ανθρώπινη ανάγκη να πιστεύει, να ελπίζει και να αναζητά νόημα. Με ευαισθησία και εσωτερικό ρυθμό, αποτυπώνει τη σχέση του ανθρώπου με την πίστη ως δύναμη που φωτίζει τον δρόμο του και δίνει χώρο στην καλοσύνη και στην αγάπη.

🖋️ Το Κείμενο

Από τα πρώτα του βήματα,
ο άνθρωπος αναζητά ένα φως.
Κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο,
να του δίνει ελπίδα όταν όλα σκοτεινιάζουν.

Έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου,
να νιώθει πως δεν είναι μόνος,
πως κάποια αόρατη δύναμη
ακούει τη σιωπή του και καταλαβαίνει.

Η πίστη γίνεται ανάσα στις δυσκολίες,
ένα απαλό χέρι που τον σηκώνει.

Μέσα από την προσευχή,
μέσα από μια πράξη καλοσύνης,
εκφράζει το θρησκευτικό του συναίσθημα —
την πιο καθαρή πλευρά της ψυχής του.

Και όσο συνεχίζει να πιστεύει,
βρίσκει τη δύναμη να προχωρά.

Γιατί η πίστη δεν είναι μόνο λόγια·
είναι τρόπος να βλέπεις τον κόσμο
με φως, αγάπη και ελπίδα.

Σαββίδου Ραφαέλα, Α3, 24ο Λύκειο Θεσσαλονίκης

💬 Σχόλιο  εκπαιδευτικού

Το κείμενο της Ραφαέλας είναι μια ώριμη ματιά στο βαθύτερο νόημα της πίστης. Με απλότητα και ειλικρίνεια, δείχνει πως η αναζήτηση του ανθρώπου για φως δεν είναι μια θεωρητική ανάγκη, αλλά μια υπαρξιακή πορεία· ένας δρόμος που γεμίζει ελπίδα, καλοσύνη και προσευχή. Η μαθήτρια αναδεικνύει τη δύναμη του θρησκευτικού συναισθήματος ως πηγή παρηγοριάς και προσανατολισμού — μια εσωτερική φλόγα που συνοδεύει τον άνθρωπο σε κάθε στιγμή της ζωής του.

Επιμέλεια και σχόλιο: Βασιλική Β. Παππά, Καθηγήτρια Θεολογίας