Μια διαδρομή μέσα στο δάσος που ξυπνά τους ψίθυρους της γης. 

📝 Εισαγωγή 

Στο πλαίσιο του μαθήματος, οι μαθητές του Γ4 του 1ου Γυμνασίου Τούμπας εμπνεύστηκαν από τη σχέση ανθρώπου και φύσης και δημιούργησαν ένα ποίημα που αποτυπώνει τη σιωπηλή, αλλά πάντοτε παρούσα φωνή του φυσικού κόσμου. Με ευαισθησία και λυρισμό, ο νεαρός δημιουργός μάς υπενθυμίζει ότι η φύση μάς μιλά — αρκεί να επιλέξουμε να ακούσουμε.

Ο Άνεμος μιλεί, μα δεν φωνάζει·

ψιθυρίζει σε όποιον θέλει να ακούσει.

Ένα λουλούδι ανοίγει ντροπαλά,

σαν να λέει: «Είμαι εδώ, χαμηλά.»

Το βουνό παρατηρεί ήσυχο, σταθερό,

κι η θάλασσα στέλνει έναν παλμό.

Η φύση σε αγκαλιάζει γλυκά,

γεμάτη ζωή και χαρά.

Σου ψιθυρίζει μυστικά:

«Προστάτευσέ με, για να σου

ανταποδώσω τα καλά.»

Κωνσταντίνος Γεωργούσης, Γ4
1ο Γυμνάσιο Τούμπας, Θεσσαλονίκη

✒️ Λογοτεχνικό σχόλιο εκπαιδευτικού

Το ποίημα του Κωνσταντίνου καταφέρνει, με λιτές εικόνες και απαλή ρυθμικότητα, να αποδώσει τον ψίθυρο της φύσης ως μια πρόσκληση τρυφερότητας και ευθύνης. Ο άνεμος, το βουνό και η θάλασσα λειτουργούν ως σύμβολα μιας γης που παραμένει ζωντανή, ευεργετική και πρόθυμη να ανταποδώσει το καλό που θα της προσφέρουμε. Η ποίηση εδώ γίνεται γέφυρα ανάμεσα στην ανθρώπινη καρδιά και τον φυσικό κόσμο, αναδεικνύοντας τη βαθιά ανάγκη για προστασία και σεβασμό.

Επιμέλεια και σχόλιο: Βασιλική Β. Παππά, Καθηγήτρια Θεολογίας