Κατερίνα Γιόκαρη: Κύκλος | Από την ανέκδοτη συλλογή «Φως στις Σιωπές»

Ένας κύκλος που ξεκινά από μέσα και επιστρέφει στην ψυχή 

Η θάλασσα, οι βράχοι και τα σύννεφα – μνήμες, όνειρα και κύκλοι της ζωής. 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στο ποίημα «Κύκλος», η Κατερίνα Γιόκαρη υφαίνει έναν λυρικό διάλογο ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, εκεί όπου η μνήμη αγγίζει την προσδοκία και το φως συνδιαλέγεται με τη σιωπή. Με εικόνες που ανασαίνουν σαν σκηνές από όνειρο και λέξεις που ακουμπούν με λεπτότητα το άυλο, το ποίημα προσκαλεί τον αναγνώστη σε έναν κύκλο επιστροφής: στον εαυτό, στις πληγές, στην ελπίδα. Μια ποιητική καταβύθιση, όχι για να χαθούμε — αλλά για να ξαναβρούμε προσανατολισμό.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Κύκλος

Εγώ είμαι έτοιμη να σφίξω ένα όνειρο στις άκρες,
κι ας ξηλωθεί στις σιωπές• είμαι έτοιμη για το θόρυβό τους.
Θα ακουμπήσω στη λήξη του σήμερα ως αρχή του αύριο,
με λέξεις αφηρημένες, στα ατελεύτητα του χρόνου,
πεισματικά ακουμπισμένες στο τραπέζι της ονειροπόλας ευτυχίας.

*
Στο ξεχειλισμένο ποτήρι της σταγόνας θυμάμαι τη φωνή της σιωπής,
με μια αλητεία στα ακροδάχτυλα να σου δείχνει έναν κύκλο
της κυνηγημένης ουράς, ατέρμονα, μέσα στο θόλο μας.
Εγώ ανασαίνω αρχή, ενώ εσύ μυρίζεις τέλος, σε έναν κύκλο ανακατεμένο
με μπλε χρώματα, να πετά αλλήθωρος στα μονοπάτια της ψυχής σου,
λες και του χρωστάς ψευδαισθήσεις ελέους.
Πολλές φορές τον έχω δει να στριφογυρίζει σε μόρια σκορπιού,
μα τι να δηλητηριάσει άραγε, μήτε που ξέρει.

*
Κάπου κει στα ξέφωτα, πλανάται και η ψεύτικη σου χαραγή,
σαν να κρέμεται, μου φαίνεται, από μια ουρά χαρταετού,
μέσα στα πολύχρωμα κορδόνια του, μπλεγμένη.
Αλίμονο στη παύση του αέρος• η πτώση κάνει θόρυβο.

*
Και μετά, πώς να μαζέψω τα φύλλα σου απ' τη θάλασσα,
πώς να μαζέψω τα κύματα απ' τον αφρό…
Κι αν ταξιδέψεις, σε ποιον ουρανό να τάξω φτερά,
να σε φυλάνε απ' τα άβολα και τα συνηθισμένα;
Πελώριος ο Ουρανός στα χαμένα χέρια.
Μα δεν πειράζει• θα τη γεμίσω τη φούχτα με ελπίδα,
κι αν βρέξει χρυσόσκονη, θα την βάλω στα βλέφαρα
των αυγινών υποσχέσεων, γιατί η αρχή δεν φωτίζει τέλος.

ΣΧΟΛΙΟ ΚΛΕΙΣΙΜΑΤΟΣ

Το «Κύκλος» αφήνει μια γεύση επιστροφής∙ όχι πίσω, αλλά βαθύτερα.
Εκεί όπου η σιωπή δεν είναι τέλος, αλλά προοίμιο.
Κι εκεί όπου η αρχή δεν αναιρεί το τέλος — το φωτίζει.